Το κτίσμα πήρε κλίση, μη αναστρέψιμη και καταστροφικά επικίνδυνη.
Σε ένα τέτοιο κτίσμα δεν εγκαθιστάς 10 εκατομμύρια έλληνες κατοίκους και αρκετές
χιλιάδες αλλοδαπούς πολίτες, νόμιμους
και φορολογούμενους κάτοικούς αυτής της χώρας. Προς τι ο τρόμος για τυχόν
επιστροφή στη δραχμή; Σίγουρα σε αυτό τον κόσμο δεν μπορείς να είσαι μόνος σου,
χρειάζεσαι φίλους, συμμάχους και συνοδοιπόρους, δεν χρειάζεσαι όμως σε καμία περίπτωση
λυκοφιλίες και διπρόσωπες συμφεροντολογικές χείρες βοηθείας. Η σωτηρία της χώρας,
ίσως να βρίσκετε πίσω από ένα φουρνέλο στα θέμελα αυτού του επικίνδυνου κτίσματος,
του γεμάτου διαπλοκή και δυσοσμία. Αφού είμαστε ως λαός τόσο προκομμένοι και τόσο
πολυμήχανοι, γιατί να μας φοβίζει η επιστροφή στο μηδέν, αφού έτσι κι αλλιώς
αυτή τη στιγμή βρισκόμαστε έτη φωτός υπό του μηδενός. Δεν συμμερίζομαι τις θέσεις
ενός αρχηγού κόμματος που άνοιξε τα σύνορα το ’92, χωρίς πρώτα να θεσπίσει μια άξια
φιλοξενίας μεταναστευτική πολιτική. Γιατί να υπερασπιστώ με την ψήφο μου αυτόν
που υπήρξε συμμέτοχος στην εκτέλεση κάθε σοσιαλιστικού ιδεώδους στα τόσα χρόνια
της παντοκρατορίας τους. Με ποια δικαιολογία να κοιτάξω προς τις άκρες της δεξιάς
και της αριστεράς. Πως μπορώ να ταχθώ υπέρ αυτού που επιθυμεί να καταργήσει σύνορα
και θρησκεία, σε μια χώρα που μάτωσε για να υπερασπιστεί τα σύνορα της αιώνες τώρα,
αντλώντας τη δύναμη της μέσα από το πιστεύω της Στον Θεό. Δεν υπάρχουν ηγέτες
πια σε αυτόν τον τόπο, δεν γεννιούνται ποιμένες κάθε μέρα και πλέον είναι
ουτοπικό το όνειρο του ηγέτη που θα μας βγάλει απ’ το αδιέξοδο. Ίσως το άλμα προς
το απόλυτο μηδέν, να φέρει στην επιφάνεια κάποιον ηγέτη, κάποιον καθοδηγητή,
που με τη στόφα και την προσωπικότητα του, θα μας δήξει τον δρόμο προς την επιφάνεια
του λασπώδους έλους. Η ιστορία έχει αποδείξει πως ο έλληνας δεν τρομοκρατείται,
δεν φοβάται και δεν παραδίνεται, ξέρει να αγωνίζεται και να επιβιώνει με κάθε κόστος σε οποιεσδήποτε συνθήκες. Γεννιέται μέσα μου η εντύπωση πως για μεγάλο ακόμα
διάστημα δεν θα υπάρξει διέξοδος προς το φώς του τούνελ, ζει πάντα όμως μέσα
μου η ελπίδα πως ο πολυμήχανος έλληνας, κάτι θα σκαρφιστεί για να εξορύξει και
ν’ ανοίξει την διέξοδο προς την ακμή και την εδραίωση του επανερχόμενου
αξιοπρεπούς βίου του, έως ότου για άλλη μια φορά βρεθούν οι τετραπέρατοι καπηλευτές
της δημοκρατίας, που θα τα φέρουν όλα στα μέτρα και τα σταθμά τους, φροντίζοντας
να επαναλαμβάνεται η ιστορία, να αποδεικνύεται ο νόμος της ακμής και της παρακμής
και ο συνήθης ρους των γεγονότων να δίνει νόημα στη ζωή.
